Атақлы халық шайыры ҳәм қыссаханы Аббаз Дабыл улы 1898 –жылы Шымбай уездиниң Көкөзек болыслығындағы Ақжағыс бойында Қара ой аўылында саўатлы шаңарақта дүньяға келеди. Аббаздың әкеси Дабыл ийшан дегенде саўатлы ахун адам болған, және де елде белгили дәрежеде аты-ҳаўаза шайыр деп аталған адам. Дабыл ийшанның Халўа, Қазына деген еки қызы да атақлы шайыр адамлар болған. Ал, Аббаз шайырдың туўылған ҳәм жасаған жери Қара ой деген жер қарақалпақларда жыраў, бақсы, қыссахан, шайырлар мәканы деп аталған жер.
Аббаз әкесиниң мешитинде оқып саўат ашады. Әкеси Дабыл ийшанның Қарақум ийшанның бас кәтиби болып сайланыўына байланыслы үйи Қарақум ийшанға көшип барады.
Аббаз да сол жерде Қарақум ийшан медиресесине барып оқыўға киреди. Қарақум ийшан медиресесин питкереди. Оның хожалығы көп жыллардан кейин аўылға қайтып көшип келеди, дийханшылық пенен шуғылланады.
1900-жыллардан баслап прогрессивлик Түркистан жәдидлериниң тәсирлери Қара ойдағы мешит, медиреселерде күшли болады. Олардың бас идеялары елди орта әсирлик анархистлик схалостикалық аҳўалдан шығарып пүткил дүньялық илим ҳәм мәдениятқа жетелеў болады. Керек десе Европа мәдениятынанда пайдаланыў мәселелерин елде көп, ҳүкитлейди. Бул ағымның Аббазға үлкен тәсири болады.
Усы дәўирлерде Аббаз, 1914-16-жыллары, Шымбайдағы Қазы Мәўлик шөлкемлестирген «Саўатлы қыссахан халық шайырларының мектебинде» тәрбияланады. Бул жерде ахун, уламаларының кеңеси бойынша елге, әсиресе Сыр бойындағы шарўа қазақларының арасында жәдидлик прогрессив идеяларды таратыў ушын ҳәм олар арасында ағартыўшылық жумысларын жүргизиў мақсетинде бир нешше моллалар менен бирге талай рет ағартыўшылық жумыслар апарған, бала оқытқан.
Аббаз 1917-1918-жыллары елде Совет ҳүкимети орнағанда Аббаз ескише саўатлы болғаны ушын, оны бир нешше жыл ҳүкиметтиң жеринен, суўынан пайдаландырмай ҳуқықсыз етип қойған.
1930-жыллардағы Республикалық шөлкемлестирилген халық талантларының шайыршылықта ҳәм қыссаханлықтағы жеңимпазы. 1939-жылдан баслап СССР жазыўшылар аўқамының ағзасы. 1940-жылы «Қосықлар» атлы топламы басылып шықты. Соң 1947-жылы «Жеңислер йошы», 1959-жылы «алға», 1962-жылы «Қосықлар», 1965-жылы «Жүрекке жақын адамлар», 1966-жылы «Арнаўлар», 1968-жылы «Билимлен», 1973-жылы «Темир жол», 1976-жылы «Нәмәрт жигит неге дәркар», 1950-жылы «Баҳадыр» дәстаны, 1958-жылы I томы, 1967-жыл II томы, 1972-жылы III томы баспадан шықты.
Аббаз шайыр өмир бойына халқына творчестволық жол менен минсиз хызмет етти. Буны ол өзимниң халқымның, елимниң, руўхый байлығына қосқан үлесим деп билдик. Аббазды өзбек, қазақ, қарақалпақ жазыўшылары уллы устаз шайыр деп ҳүрметлейди.
1970-жылы қайтыс болды.
2) Аббаздың жәмийетлик, руўхыйлық ҳәм ғәрезсизлик идеялары
Аббаз жас ўақытларынан саўатлы, елдеги мәдений ағартыўшылық идеяларды таратыўшы жәмийетлик орталықта жасады. Аббаздың жасаған дәўири феодаллық пытыраңқылық жәмийет еди. Оның үстине ел патшалық Россиялық аўыр колониялық сиясатында жасаған еди. Бирақ соған қарамастан, елдеги, халықтағы жоқары руўхыйлық кейпи Аббазда қай ўақ, бир ўақ халықтың ғәрезсизликке ерисетуғынлығына исеними мол болды.
Қарақалпақ халқы ХХ әсирде усындай қыйын жағдайларда жасап атырған бир дәўирде, бул елге прогрессив Түркстан жәдидлериниң халықты орта әсирлик схоластикалық жағдайлардан шығарып, үлкен илимли, билимли елге айландырыў, халықлардағы үлкен мәдениятқа жетелеў, керек десе, Европа мәдениятынан да пайдаланыў шәрт деген идеялары Аббаз шайырды қуўандырды ҳәм исендирди.
Елдеги жәмийетлик қысым, соған қарамастан, халықтағы жоқары руўхыйлық күш барлығын көрип Аббаз шайыр оны тек қуўатлаў емес, ал оны елде үгит-нәсиятлаўға да күш салды. Елде ғәрезсизлик идеяларын жырлады. Аббаз халыққа қандай жәмийеттен қутылыў керек, қандай жәмийетти қуўатлаў керек екенлигин көрсетти. Сол себепли де Аббаз шайырдың бул жылларғы жазғаны «Өткен заман қайта айланып келерме?», «Қырға шыққанда» атлы шығармалары елге кеш таралды.
Қәлем алып енди бир сөз жазайын,
…Заманның түрлери бузық нәйлейин,
…Қудайым хор етпе ғәрип қулыңды,
Қамыс қөпир қылып жаман тарылтты,
Қайра-қайра басып жүрген жолыңды,
Парахат заманлар қайтип келерме?
(«Өткен заман қайта айланып келерме?»)
Мен нәйлейин нәзик қолым байланды,
Яр жамалын көрмес болдым нәйлейин,
Бизлер жүрген бағдың иши байланды,
Жазып шығарайын иштен хәўирди,
Жигирма бир жасқа келген дәўирде.
(«Қырға шыққанда»)
Аббаз шайыр халқын ҳәр қандай жаман иллетлерден сақлаўға ҳәрекет етти. Мәселен: Елде Россияның колониялық сиясат жүргизип турған жәмийет қулады. Оның орнына ел алданып, бул рабочий, дийханлардың жәмийети болады деп бурынғыданда бетер зорлық сиясатын жүргизиўши Қызыл империя орналасып алды. Олар ҳаяллар теңлиги басланды деп ҳаял-қызлардың намысын аяққа басты. Бул сиясатқа да қарсы Аббаз халқының жоқары руўхый жеңилмеслик күшин қаратты. Оның «Келинлер» атлы шығармасы усы дәўирлердиң сиясатын қаралады.
Аббаз шайыр елинде қандай жәмийет хүким сүрсе де халқындағы ҳәмме дәўирлерде жоқары руўхыйлық күшлерди көрип отырып халқының ғәрезсизлик идеяларға садық халық екенлигине исенди.
3) Аббаздың Ўатанды, инсанды, мийнеткешликти сүйиў идеялары
Өз өмириниң ҳәмме дәўирлеринде Аббаз елди, ўатанды улығлаў, инсанды улығлаў, инсанлардағы дослықты, бир-биреўге муҳаббатты оятыўдан дүньяда оннан артық бахыт болмаса керек деген идеяларды раўажландырды. Ўатанды ол ҳәр бир адамның мухаддес көзге тотыя жери, туўылып өскен мәканы деп ҳүрметлейди. Соның ушында оның ҳәмме нәрседен гөззал, ол инсанлар бахты ушын жаралған жер деп биледи, сол ушын шайырға оны жырлаўдан, оны тәриплеўден артық бахыт жоқ деген идеяларды раўажландырады. Ол Ўатан ҳаққындағы идеяларын ҳәмме шығармаларында жырлады. Соның ушында ол Ўатанды, клди шексиз сүйген, Ўатан мәнпәти ушын хызмет қылған, ҳәтте керек десе жанын Берген адамларды ол ҳақыйқый инсан деп билди. Елиниң халқының жақсы күнлерин көргенде:
Қарақалпақ елим еди,
Көп езилип шаршап еди,
Шөллеп қалған бир бағ еди,
Суўы жетти бул бағымның,
(«Өткен заман», 1927-ж)
-деп мақтаныш етти.
1941-жылы тыныш отырған елге немец фашист басқыншылары басып кирипти деп еситкенде Аббаз сөз устасы, халық шайыры сыпатында шайыр Ўатанға тынышлық керек, сонда адамлар еркин шадлы пәраўан жасайды деп биледи.
Сәҳәр ўақта уйқы бузып,
Бизиң елге қолын созып,
Қарап жүрип қаны қызып,
Ес ақылдан аўысқанба?
Шайтанлардың изин басып,
Жолдан шығып қара басып,
Патшасының ақылы шашып,
Мыйына бәле жабысқанба? [1]–деп жырлап кетеди.
Аббаз халықты Ўатан жаўына қарсы гүреске шақырады. «Жеңген жақсы» деген шығармасында:
Айрылғаннан гүл мәканнан,
Таяқ жегенше бөтеннен,
Ўатанды таслап кеткеннен,
Ийтлер яңлы үрген жақсы.
Душпаннан зорлық көргеннен,
Қайғылы дәўран сүргеннен,
Бир табан жерди бергеннен,
Қара жерге кирген жақсы.[2]
Халық ушын белин буўмаса,
Жигитте намыс болмаса,
Ўатан ушын туўылмаса,
Ондай игит неге дәркар[3]
(«Нәмәрт жигит неге дәркар»)
-деп жазды.
Душпанның қыйратылыўы Аббазды ҳәдден зыят қуўандырды. Ол «Ўатан жаўдан тазарған ўақта»:
Бастан кешкен қыйынлыққа көнгенлер,
Жаўды жығып жер астына көмгенлер,
Ўатанымның ўыз сүтин емгенлер,
Кел батырлар көрисейик қол бериң?
Ердиңиз басшыға қарап турмадың,
Ар-намысты жаўға қолдан бермедиң,
Қутырғанды қуртып Ўатан қорғадың,
Халықты бөледиңиз қызыл нур менен,[4] -деп қуўанды.
Аббаз тынышлық бүл елдиң, халықтың тийкарғы тилеги, арзыўы деп биледи. Аббаздың педагогикалық көзқарасларында ҳәмме нәрсе елдиң тыныш, парахат жасаўына байланыслы деп биледи.
Елди гүллендириў ушын, ҳәр бир инсанның бахытлы жасаўы ушын елге ҳадал мийнет керек деп түсинеди. Ол ҳадал мийнет елге бахыт, келтиретуғын жақсы пазыйлет деп қарайды. Оның пикиринше, елиндеги пахтакешлердиң ҳадал мийнети, елге, халыққа үлкен бахыт байрам бағышлайды. Мийнеткешлик ол ата-бабалардан мийрас болып қалған дәстүр ҳәм тәжирийбе деп биледи. Аббаз халқымыздан әййемнен қалған мийнеткешлик дәстүр, бул дәстүрди, тап ата-ананы қәдирлегендей ҳүрмети деп биледи. Ел, халық, дәстүр, тәжирийбелерин ҳүрметлесем ғана Ўатан, халық бахты раўажланады. Мийнеткешликтиң ҳаслы мәниси усында деп биледи. Ол өзиниң бул идеяларын өзиниң «Ақсүйрик», «Бийбисәнем», «Мийирхан», «Тынышлық ҳаққында», «Амина», «Аманқылыш», «Қаҳарман ғаррыға», «Алдыңғылар ҳаққында қосық» ҳәм т.б. көп шығармаларында көрсетти.
Аббаз өзиниң педагогикалық көз-қарасларында мийнеткеш инсанды уллы инсан, ол елдеги саналы мийнеткештиң ийеси деп билди. Оны Ўатанның, елдиң, абатлықтың дереги деп билди.
5. Аббаз дослық меҳирманлық, инсаплылық ҳаққында
Аббаз өзиниң педагогикалық көзқарасларында дослықты меҳрибанлықтан айырып қарамайды. Себеби адамдағы ҳәр қандай табыс бул адамның өзиниң жеке мийнети болса да, оның жеңисин дурыс деп таныў, оған меҳрибанлық көз бенен қараў, қоллап-қуўатлаў досларының иси. Соның ушын дослық, жолдаслық, меҳрибанлық бул өзи тек инсанға ғана тән қубылыс. Сол себепли дослықты меҳрибанлықтан айырып қараўға болмайды деп биледи. Аббаз дослық, меҳрибанлық булл қудайталамның адамзатқа берген үлкен сыйлығы деп биледи. Өмир досларсыз, бир-биреўге меҳрибансыз, жәрдемсиз болмайды. Меҳир жоқ жерде, дослық жоқ жерде өмир болмайды. Дослық, меҳир адамзат тиришилигиниң тийкары. Бул мәселе Аббаз шайырдың барлық шығармаларының өзегин қурайды.
Адамға дос табыў, жолдас табыў, биригип бирге ислесиў табысқа жетиў бул миллий халық дәстүрлериниң баслы нызамы болып қалған. Аббаз шайыр өзиниң «Баҳадыр» дәстанында Арыслан жас, ел, халық дәстүрлерин билмейди. Өзине жасы үлкен тәжирийбели дос излейди. Азат деген жигитти таўып алып, ол өзиниң алған бар аўҳалларын айтады. Ол Арысланға көп жәрдем етеди.
Аббаз өзиниң педагогикалық көзқарасларында дослық бар жерде меҳрибанлықта бар. Бул екеўи ҳәр қандай жаўызлықты жеңе алады деп биледи. Мәселен, «Баҳадыр» дәстанында Қырмызының әкеси Тәжибай қызын мал дүньяға қызып Артық деген жаманға бермекши болады. Қыз оны қәлемейди. Қырмызы Артықты қәлемейтуғынлығын, оған оған өлсе де турмысқа шықпайтуғынлығын айтып, қыз әкесине былай деп кыз жылайды:
….Ата малсыз бедиң мени сатқандай,
Қуўанасың жерден алтын тапқандай,
….Әўелҳа көрсеңши байдың баласын,
Соннан соң алсаңшы баспақ, танасын,
Қызың менен күйеўиңниң шамасын,
Билмесең ертең ўайран боларсан.
Бул саўдаң қайытпасаң шоры боларман,
Бахытсыз маңлайдың соры боларман,
Адамның ең жаман хоры боларман,
Мың туманлық басым арзан қыларсаң.[8]
Сонда Тәжимбет қызына қарап:
Қызым мени қоздырма?
Питкен саўданы буздырма?
Қулағыма жақпайтуғын
Сөзди айтып отырма?
….Басқа гәпти нетесең?!
Қул қутанға берсемде,
Иркилместен кетесең?[9] — деп қызына дәпинеди.
Қырмызы бул гәпти әкесинен еситип, жеңгеси Дүрданаға да барады. Әкеси оның да гәпин тыңламайды. Усындай қатты қыйын аўҳалға қыз түсип турғанында қызға көп адамлар жәрдемге келеди оған көп болып меҳрибанлық көрсетеди. Қыз олардың меҳрибанлығында, дослығында өз сүйген жигити Арысланға турмысқа шығады. Бахытлы турмыс кеширеди.
Аббаз өзиниң педагогикалық көзқарасларында дослық, меҳрибанлық адамзаттағы ең ҳасыл үрп-әлетлер, олар адамшылықтыңда тийкарғы белгиси деп биледи. Дослық, меҳир-муҳаббат арқалы өмирдеги ҳәмме мәселелерди шешиў мүмкин, өкпе, гийне, даў-жәнжел, ҳәтте апатшылық келтиретуғын қырғын урысларды да болдырмаў мүмкин деген пикирди қуўатлаўды. Сол себеблиде Аббаз дөретиўшилик мийнетиниң ҳәмме бөлимлеринде дослықты, меҳир- мухаббатты айрықша пафос пенен жырлайды. Адамларды да дослық, меҳир-муҳаббатлы болыўға шақырады.
А.Пахратдинов — филология илимлериниң докторы, профессор.
/>
[1] А.Дабылов. Шығармалары. I том. ҚҚМБ-Нөкис-1959-жыл, 72-бет.
[2] Сонда, 75-76-бет.
[3] Сонда, 77-бет.
[4] Сонда, 120-бет.
[5] А.Дабылов. Шығармалары. I том. ҚҚМБ-Нөкис, 1959-ж, 146-147-бетлер.
[6] Сонда, 133-бет.
[7] А.Дабылов. Шығармалары. II том, «Баҳадыр» дәстаны. «Қарақалпақстан» баспасы, Нөкис, 1967-ж, 24-бет.
[8] Сонда, 38-бет
[9] Сонда, 40-61-бетлер